19 lipca wziąłem udział w wernisażu wystawy prac Marka Rzeźniaka w Krasnobrodzkim Domu Kultury. Jak „Metafizyka pejzażu” – zmieściła się w niewielkiej galerii KDK? Nie wiem? Cieszę się, że się udało. Wszak to plastyczna sztuka. Nie będę tu przepisywał biogramu artysty, ale warto zauważyć, że Marek Rzeźniak zna zamojski „Plastyk” z obu stron biurka i prowadzi z żoną Marią i córką Agnieszką Galerię Szur w malowniczym przykrasnobrodzkim zakątku, gdzie „anioł mówi dzień dobry”. Droga do Galerii jest nieco „szurnięta”, choć „lepiej” i poprawniej zabrzmi szutrowa, ale warto się tam pojawić (właściwie koniecznie trzeba) – wiadomo w pracowni artysty/artystów, bo to Artystyczna rodzina nie może być nieciekawie. Zapamiętałem obrazy proszące choć o chwilę atencji, zapach ziół z „Ogrodu Marii” przyjemnie łaskoczący zmysły i wszechobecną wzmagającą się ciszę powodującą, że chce się tam być, że chce się tam wracać.
Wrócę…
Sam wernisaż też zapamiętam. Ludzi może mniej (prozopagnozja niezdiagnozowana, lub raczej szkockie „Tartle” – tu [po raz pierwszy] dziękuję Grażynie Plebanek za „Słowa na szczęście i inne nienazwane stany duszy”) – było kilka znanych mi osób. Nie jestem ekspertem – muzykę wchłaniam przez skórę, a sztukę odbieram intuitywnie. Patrzący na mnie (w czasie pisania tego tekstu) „Grzech na Ormiańskiej” pędzla Henryka Szkutnika „rzucił” mi się kiedyś na oczy. [I mam!]. W malarstwie Marka Rzeźniaka wyodrębnia się różne cykle obrazów m.in.: Strachy Polskie, Strachy Roztocza, Żywioły, Wokół Księżej Góry, Koniec Wielkiej Armii, Ogrody, Katedry…
Chrystus ze szczytu Chełmowej (Księżej) Góry czuwał nad dojrzewającym zbożem, uciszał wzburzone morze, trwał targany historią i zębem czasu. Wędrowałem sobie w piątkowy wieczór między ziemią a niebem, wśród strachów Roztocza z patrzącym Prorokiem z Guciowa i niepokojącym Kosiarzem. Zakotwiczyły mi w głowie te obrazy… Gdzieś tam za horyzontem zachodziło sobie słońce…
Piotr Piela
